حرمت یک رابطه

شده تابحال توی عصبانیت کاری بکنید که بعدا پشیمون بشید؟ شده توی عصبانیت به کسی تهمت بزنید بعد بفهمید اشتباه کردید؟ یا حرفی بزنید که بعدها نتونید جبرانش کنید؟ شاید برای هرکسی پیش بیاد. توی دوستی ها، توی روابط فامیلی، محیط کار و ... اما بیشتر میخوام این موضوع رو در روابط دوستانه و یا رابطه بین زن و مرد باز کنم.

چقدر مایه ی تاسفه وقتی زن و شوهری توی عصبانیت حرفهایی به هم می زنند که بعدها نمیتونند ساده ازش بگذرند. خیلی فجیعه وقتی دوتا نامزد با یک تلنگر کوچیک کلی صفت زشت و نامناسب برای همدیگه ردیف می کنند و بعد وقتی بخودشون میان که دیگه دیر شده و نمیشه اوضاع رو به حالت اول برگردوند. دیدم کسانی رو که خیلی راحت با کوچکترین مسئله ای به هم میریزند. خیلی تند برخورد می کنند و وای از روزی که توی این عصبانیت ها به همدیگه تهمت هم بزنند. البته معمولا این مسائل توی روابطی که مدت زیادی ازش گذشته و دو طرف درحد خوبی نسبت به هم شناخت دارند، زیاد اتفاق نمیفته اما در روابط نوپاتر خیلی زیاد دیده میشه که دو نفر با یک مسئله پیش پا افتاده و یا حتی شنیدن چیزی که اصلا به صحت و درستی اون اطمینان ندارند، خیلی سریع واکنش تند نشون میدن و توی عصبانیت کاری رو می کنند که نباید.

عزیز من شما اگه دوست خوبی داری، اگه نامزد داری ، اگه در مرحله ی شناخت از همدیگه هستید، در این مواقع دقت کن. عجولانه تصمیم نگیر. اگر چیزی در مورد اون شخص شنیدی و یا اینکه حرکت و رفتاری ازش دیدی که برات قابل قبول نبود هیچ نیازی به پرخاش و عکس العمل های شدید و تند نیست. اول از همه مطمئن شو که اشتباه نکردی. اگر اشتباه نکرده بودی بازم آروم باش تا بعد از این هم اشتباه نکنی. می تونی خیلی آروم و منطقی این قضیه رو که ناراحتت کرده باهاش در میون بذاری. می تونی ازش توضیح بخوای. قطعا اون هم توجیهی برای کارش داره. شاید فقط یک سوء تفاهم باشه که اگه تند برخورد نکنی شاید چند ساعت بعد به راحتی حل بشه. اصلا چرا توی عصبانیت زیادی حرف می زنید؟ چرا سعی نمی کنید کمتر حرف بزنید و آروم بگیرید؟

گاهی یک جمله تند و عجولانه که گفتنش فقط چند ثانیه طول کشیده زخمی رو دل طرف میذاره که تا سالها جاش باقی می مونه. آروم باشید و بذارید کمی زمان بگذره.

مراقب باشید. مراقب باشید که در این مواقع بی جهت به هم تهمت نزنید. مراقب باشید حرمت ها رو نشکنید. به هم انگ نزنید. حرمت ها رو نگه دارید که توی یک رابطه اگر حرمتی از دست رفت دیگه چیزی جاشو پر نمی کنه.

یلدا

شب یلدای همه مبارک . این شب بازم فقط یه بهانه است برای دور هم جمع شدن و به یاد هم بودن یک بهانه ی زیبا. البته بین خودمون بمونه من والنتاین رو خیلی بیشتر دوست دارم و همیشه حواسم بهش هست اما یلدا رو گاهی ممکنه یادم نباشه. لطفا نگید که این ایرانیه و اون... نه این حرفا نیست حالا اسمش به جای اسم ایرانیش این اسم بین همه جا افتاده حالا به وقتش در مورد اون هم می نویسم اما هر دوش خوبه. کلا هرچی که باعث بشه آدمها حتی اگه شده چند لحظه کوتاه حتی با یک پیام کوچیک دل همدیگه رو شاد کنند ارزش داره و قابل تحسینه چه ایرانی باشه چه غیر ایرانی. امیدوارم امشب برای همه شب خوب و پر خاطره ای باشه.
شاد باشید

نجات جان یک کودک

چند ساعت پیش پستی گذاشتم در رابطه با یک موسسه کمک به کودکان سرطانی به نام محک که اونو از وبلاگ یکی از دوستان مجازی ام ( افسون کودک طبیعت ) گذاشته بودم . با خودم فکر کردم چرا یه سازمان خاص باشه ؟ چرا اصلا خیلی از ما فقط وقتی چنین تبلیغات و چنین اطلاع رسانی ها رو می بینیم به یاد این بیماران خاص میفتیم و تازه همون موقع هم فقط چند دقیقه یا حتی چند ثانیه با تاثر بهشون فکر میکنیم و میگیم آخی.... حتی اکثرا قصد می کنیم که بهشون کمک هم بکنیم اما نمیدونم چی میشه که باز یادمون میره و می مونه باز تا چند سال دیگه که یه جایی همچین چیزی به چشممون بخوره . واقعا دارم از خودمم سوال می کنم واقعا چرا ؟ چرا اون بچه ها ی بیمار با اون دلهای کوچیشون با اون دست های بی رمق کوچکی که شاید هر شب به سمت آسمون بالا میره باید تنها بمونن؟مگه نمیشه یه جای خیلی خیلی کوچیک توی زندگیمون داشته باشن؟ توی اون پست درست نوشته بود . نوشته بود ما با هزار تومن به جایی نمی رسیم اما اگه هر کدوم از ما هربار فقط به اندازه همون هزارتومن بی ارزش کمک کنیم همین کلی میشه.
پس به فکر بیفتیم .
برای کمک به بیمارای سرطانی و هموفیلی و .... به فکر بیفتیم اما جدی و با عمل نه فقط با حرف و آه کشیدن.

تشریفات و استرس

گاهی می بینیم بعضی از افراد سر هیچ و پوچ نگران میشن و دچار استرس شدید. یا اینکه خیلی از افرادی که نسل قبل از ما هستند خودشون رو به آداب و رسوم و یا حتی عادات خرافی مقید می کنند و توی روابطشون خیلی از تشریفاتی که هیچ لزومی هم نداره استفاده می کنند. مثلا اگر کسی بیاد مهمونی حالا طرف کمی توی احوالپرسی حواسش جای دیگه بوده کلی دلخور میشن یا اینکه اگر توی پذیرایی یه لحظه دستشون لغزید و چیزی یه خورده به هم ریخت دیگه دارند از خجالت و نگرانی سکته می کنند حالا می بینی اصلا هم مهمون شخص غریبه ای نبوده و بقول معروف از اون خودمونی ها بوده. منکه اصلا تشریفات اضافه و اینکه آدم بخواد سر این مسائل پیش پا افتاده خودشو اذیت کنه و یک شبانه روز نگران باشه که حالا که اینطور شد اون طرف میره پشت سر من چی میگه یا چی فکر میکنه و چقدر بد شد و فلان، اصلا قبول ندارم. اصلا یه چیزهایی گاهی می بینم که شاخ در میارم . آخه اگر یه بچه 15 ساله توی کوچه شما رو دید و فقط یه سلام کرد و رفت دیگه این چه اهمیتی داره که مثل بچه ها برید گله و شکایت کنید که مثلا بچه ات با من اینطوری برخورد کرد. یا اینکه وای من ده سال بزرگتر بودم چرا اون زودتر از من وارد شد؟ آخه این کارا چیه این مزخرفات چیه؟ طرف حواسش نبوده که به شازده تعارف کنه که شما اول بفرمایید اونم توی یک مجلس 200 نفره که همه در حال ورود هستند. حالا شما یک ثانیه دیرتر وارد شدی چی شد؟ ناقص شدی؟
من نمی گم احترام چیز بدیه خیلی هم خوبه.احترام متقابل و حتی احترام به بزرگتر. اما بزرگتری که بخواد سر این چیزهای پیش پا افتاده که اصلا هم قصد و غرضی در اون نبوده گله و شکایت کنه باید بگم نه تنها نمیشه اسم بزرگتر روش گذاشت بلکه از نظر فکری بسیار انسان کوته فکر و کوچکی است. قبول دارم خیلی از آداب و رسوم ما واقعا با ارزشه اما متاسفانه ما ایرانی ها داریم سر تشریفات و آداب بیهوده وقت و فکرمون رو تلف می کنیم. چرا اینقدر فکر و اعصابمون رو برای این چیزهای بیهوده خراب کنیم وقتی بود و نبودشون هیچ تاثیری روی زندگی نداره؟