نجات جان یک کودک

چند ساعت پیش پستی گذاشتم در رابطه با یک موسسه کمک به کودکان سرطانی به نام محک که اونو از وبلاگ یکی از دوستان مجازی ام ( افسون کودک طبیعت ) گذاشته بودم . با خودم فکر کردم چرا یه سازمان خاص باشه ؟ چرا اصلا خیلی از ما فقط وقتی چنین تبلیغات و چنین اطلاع رسانی ها رو می بینیم به یاد این بیماران خاص میفتیم و تازه همون موقع هم فقط چند دقیقه یا حتی چند ثانیه با تاثر بهشون فکر میکنیم و میگیم آخی.... حتی اکثرا قصد می کنیم که بهشون کمک هم بکنیم اما نمیدونم چی میشه که باز یادمون میره و می مونه باز تا چند سال دیگه که یه جایی همچین چیزی به چشممون بخوره . واقعا دارم از خودمم سوال می کنم واقعا چرا ؟ چرا اون بچه ها ی بیمار با اون دلهای کوچیشون با اون دست های بی رمق کوچکی که شاید هر شب به سمت آسمون بالا میره باید تنها بمونن؟مگه نمیشه یه جای خیلی خیلی کوچیک توی زندگیمون داشته باشن؟ توی اون پست درست نوشته بود . نوشته بود ما با هزار تومن به جایی نمی رسیم اما اگه هر کدوم از ما هربار فقط به اندازه همون هزارتومن بی ارزش کمک کنیم همین کلی میشه.
پس به فکر بیفتیم .
برای کمک به بیمارای سرطانی و هموفیلی و .... به فکر بیفتیم اما جدی و با عمل نه فقط با حرف و آه کشیدن.